Vrijdag 16 en zaterdag 17 maart

Vrijdag 16 maart.

We zijn beide beperkt in ons lopen en besluiten om een boottocht te maken die 3 uur zal gaan duren. De boottocht voert ons langs Abel Tasman National Park. Het is wederom een fraai stukje natuur waar we langs varen. We genieten van deze tocht met de wind in onze haren. Ook hier kunnen we enkele zeehonden vastleggen op onze camera's. We verblijven na de tour nog enkele uren op het strand en een ijsje mag dan niet ontbreken. In de avond doen we het rustig aan. Pakken zover het gaat al alle spullen in voor ons vertrek van morgen.

Zaterdag 17 maart.

De auto is ingepakt. We nemen afscheid van dit leuke huisje en de eigenares en gaan op weg naar het vliegveld in Nelson. Onderweg nog in Richmond de auto volgooien met benzine. Aangekomen op het vliegveld is het even zoeken waar we de auto moeten parkeren. Dat verloopt alles behalve vlekkeloos. Een medewerkster van een verhuurbedrijf betrapt ons als we onze auto achteruit rijden waar dat eigenlijk niet mag. Het ging om 3 hele parkeervakken dus zou je hopen dat men een beetje flexibiliteit zou kunnen tonen, maar deze mevrouw bleef nukkig herhalen dat dit niet toegestaan was en dat we moesten omrijden. Behoorlijk verstoord door dit onvriendelijke bejegenen van deze medewerkster rijden we een extra rondje. We parkeren de auto en halen al onze spullen eruit. We checken bij een vriendelijke grondstewardess in en gaan in de hal ergens zitten.

Opeens vraag ik me af waar mijn camera is gebleven. An heeft hem niet en ik ook niet. Ik weet zeker dat hij niet in mijn koffer zit. Vlug ga ik naar de balie van Budget en vraag of ik de sleutel van de auto nog mag hebben. Dit is geen probleem. Ik ren snel naar de auto en doorzoek hem. In de kofferbak ligt hij niet maar ik vind hem gelukkig op de grond bij mijn stoel. Door dat gedoe met die tut hola was ik zodanig van slag dat ik niet in de gaten had dat ik hem niet in mijn hand had toen ik uit de auto stapte. Opgelucht dat ik mijn camera weer heb doe ik bij de balie van Budget nog mijn verhaal over de medewerkster die een aantal balies verderop zit. "Tja" zeggen ze, "vergeet het maar snel want zulke mensen heb je er altijd bij zitten". Ze wensen ons nog een fijne dag en ik laat An blij mijn fototoestel zien.

Nu is het wachten op het vliegtuig. De tijd gaat snel voorbij en voor e het weten zitten we al hoog boven de wolken. Nelson en het Zuidereiland laten we achter ons. In Auckland begint het laatste deel van onze reis. Noordereiland "here we come".

Eerst de nieuwe auto ophalen. Dat ging niet zo snel als we hadden gedacht. Er moesten wel drie medewerkers aan te pas komen voordat de hele administratieve rompslomp geregeld was. Uiteindelijk krijgen we dan toch de sleutel van onze Toyota Corolla. Helaas geen rode deze keer, maar een zilverkleurige. An vindt hem maar saai en ik vind het wel meevallen. Enfin, alles achter in de bak gepleurd en starten maar die handel.

Mijn tablet vindt het nu ook niet de moeite om dat te doen waarvoor hij is meegekomen en wel om te navigeren. Mmmm... dat is minder. Dan maar met de kaart van onze vrienden aan de slag. Helaas komen we er al rijdend achter dat dit niet helemaal vlekkeloos verloopt. We verrijden ons twee keer. Uiteindelijk biedt een vriendelijke man in Hamilton ons aan om een stukje voor ons uit te rijden. Hiermee helpt hij ons enorm.

We komen toetie kapoetie aan op ons nieuwe adres. Onze gastvrouw en gastheer komen ons tegemoet en wijzen ons onze kamer. We krijgen wat te drinken en een boterham aangeboden. Nadat onze spullen een plekje hebben gekregen nemen we een douche en liggen al snel in ons nieuwe bed. Morgen is weer een dag.